Hayat karar veremediklerimiz ile başlar ve biter. Ve aynı hayat karar verdiklerimiz ile devam eder. Bunlardan biri ise hayat arkadaşıdır. Bu hikâye altmış sene süren ve hala sürmekte olan aşk serüveninde birinin varlığının devam etmesi, diğerinin varken yavaş yavaş yok oluşunun hikâyesidir.
Akşam saatlerinde yaşama savaşının başlangıcı olarak görülen yoğun bakıma bir hastamız kabul edildi. Daha ilk geldiği andan itibaren ne kadar hayat dolu ve bu hayat için elinden gelen her şeyi yapacak birisi olduğunu bize göstermişti. Diğer yandan her gün sabah sekizde bizimle mesaisine başlayıp, akşam altıda mesaisini bitiren gözleri yaşlarla dolu olmasına rağmen kalbinin umutla dolduğu, belki bir ümit diyerek ellerini bırakmayan bir hayat arkadaşı… Bu savaşta, şimdiye kadar yüzlerce hastaya şifa olmuş ve bizimle aynı görevi paylaşmış olan eşi, o gün sadece destek olmakla yetinebilmişti. Ama bu destek diğerlerinin aksine sıradan değildi. Mücadele onlar için şimdi başlamıştı. Evet, hayat doğru ya da yanlış kararlardan oluşur. Yaşamı boyunca aldığı en doğru karar buydu ve o an anlamıştı bunu. İlk kez tek başına kalıyordu, senelerini geçirdiğin, hayatını paylaştığın hayat arkadaşın her an yanında yoktu. Yıllarca bu mesleği yapıp, sürecin ne olacağını bilmene rağmen her gelişinde dudaklarından dökülen soru belli “ iyi olacak mı? “
Bazen bir dokunuş, bir kelime ya da bir fotoğraf anlatmak istediğin her şeyi anlatır sana. Onlara baktığımızda hissettiğimiz tam da buydu. O konuşamasa da elleri bir araya geldiğinde saniyelerin nasıl durduğunu, dakikaların ne kadar uzun olduğunu gördük. Yaptıkları kavgalarının, yaşadıkları kırgınlıklarının anlamını yitirdiği, sadece geçirdikleri en güzel anlarının nasıl değerli olduğunun en acımasız şekilde öğrenildiği ama gerçek olan zamanı gördük. Her aşkım, yavrum dediğinde tüm anılarının gözyaşlarıyla döküldüğünü, ellerine kondurduğu küçük ama güneş gibi yakan, umutlarını sakladığı öpücüklerini gördük. İşte o zaman anladık bize verilen değerin, gösterilen saygının sadece iyi günde değil de kötü günde de yanında olunmasının önemini.
Çünkü nefes aldığımızda başlar hayat,
Gözyaşlarına boğularak,
Herkes umutla bekler gelişini, bakmanı, gülmeni,
Nefes verdiğimizde biter tüm umutlar,
Gözyaşlarına boğularak,
Bu defa herkes umutla bekler yaşamanı,
Bir kez olsun gözlerini açmanı ve ellerini tutmanı,
Hayat dediğimiz; kelimeler kadar kısa,
Cümleler kadar uzun,
Ve bir nokta gibi bitişi anlatır bize.
Hazırlayan:
Acıbadem Ankara Hastanesi
Genel Yoğun Bakım Klinik Eğitim Hemşiresi Meltem Kurt
Genel Yoğun Bakım Hemşiresi Büşra Aleyna İnanç